Wednesday, November 17, 2010

♥ දෙනුවන් පුදුම කරවූ පුදුමාතලන්...

     "අද හොදම දවස ඔබ එනවා නම්..." ඉතින් කොහොමද? අද උතුරුකරේ චාරිකාවේ දෙවන කොටස. යමුද මාත් එක්ක? අද ගමන් මාර්ගය නම් යාපනය, අච්චුවේලි, කුප්පිලාන්, දඹකොළ පටුන, නැවත යාපනය සහ ආපු මගේ පරන්තන් හන්දියට එනකම්, ධර්මපුරම්, පුදුකුඩුඉරිප්පු, පුදුමාතලන්, නන්දිකඩාල්, මුලතිව්, අලම්පිල්, නයාරු, පන්සල් කන්ද, ජනකපුර, වැලිඔය, පරාක්‍රමපුර, පදවිය, කැබිතිගොල්ලෑව, මැදවච්චිය හරහා අනුරපුර. මුලින්ම අපි පිටත් උනා දඹකොළ පටුන පැත්තට. බලන්න පුළුවන්නම් කන්කසන්තුරේ සිමැන්ති කම්හල අතර මඟදි හම්බ වෙනවා.

     ඒ පැත්තෙ තවම බිම් බෝම්බ ඉවත් කිරීමේ කටයුතු වෙනවා. අපේ අය මෙහේ ඉඳන් කෑගැහුවට, මොන මොන උපකරණ ගෙනාවත් බිම් බෝම්බ ඉවත් කරනවා කියන්නෙත් මාරාන්තික සටන් කළාවක් පුරුදුවෙනවා වගේ වැඩක්. අලි බඩකුයි ලොකු කටකුයි තියෙන සුදු ඇද ගත්තු, කුශන් පුටුවල කකුල් දෙක උඩදාගෙන වාඩිවෙල ඉන්න අපේ ඇතැම් දේශපාළුවොන්ට වැලි කැටයක තරම් වත් මොළයක් තියෙනවනම් එවන් මාතෘකා තම ඡන්දමල්ල තරකර ගැනීමේ අරමුණින් දේශපාලන වේදිකාවල කොකිය ඉඳීවි.

     දඹකොළ පටුනට යන අතර මග තියෙනවා ලස්සන අතීත කථාවක් තියෙන පොකුණක්. නමින් "කීරමලේ". පොකුණක් කිව්වට මම දැක්ක විදියටනම් මුහුදෙ වතුරම තමා ඒකෙ තියෙන්නෙත්. හැබැයි ඒ හා බැඳුන අතීත කථා නම් අහන් ඉන්න ආසයි. ඒ ළඟම තියෙනවා නැගුලේෂ්වරම් කෝවිල. පෙර පරිදිම තමා, පිරිමි කෙනෙක් ඇතුලට යනවනම් උඩුකයට උපන් ඇඳුම දාගන්න වෙනවා ;)

     ඉන්පස්සෙ අපි හෙමින් සැරේ සේන්දු උනා ප්‍රභාගේ ගෙදර තිබුනු පැත්තට. මේ පැත්තනම් දෙවැනි සුනාමිය වගේ. තියෙන ගස් වැඩිහරියක උඩ නෑ. මිනිස්සු අතහැරලා ගියපු බඩු මුට්ටු, යාන වාහන තොග පිටින්. කොහොම කොහොම හරි මහල් හතරකින් යුක්ත ප්‍රභාගෙ ගෙදරටත් ගියා. වෙනසකට තියෙන්නෙ මහල් තියෙන්නෙ පොළවෙන්‍ යටට. දොරවල් එහෙම හදල තියෙන්නෙ වෙඩි නොවදින විදියටලු. මිනිහගෙ ගෙදර වටේට කටු කම්බි වැටවල් හතක් තිබුනලු. එච්චර විතරක් නෙමේ, ගෙදර මුළු හතරෙ මුරකුටි හතරක් තියෙනවා. ඒවත් වෙඩි නොවදින විදියට යකඩ තහඩු ඇතුලට පස් පුරවලා හදල තියෙන්නේ. තව තියෙනවා ගෙදර වටේටම මුර බල්ලොන්ට ඉන්න තැන්. වාහනය නවත්තන්න හදල තියෙන තැනත් පොළවෙ යටට වෙන්න හදල තියෙන්නෙ.

    ගෙදර ඇතුලෙ විස්තර කියනවනම් පොඩි ළිදක් වගේ එකක් තියෙනවා ගේ ඇතුලෙ. ඒකෙ හරියටම ඇතුල බලාගන්න බැරිඋනා. කොහොමහරි යටම තට්ටුවට ගියාම උඩට එන්න වෙන උමං පඩි පෙළක් තියෙනවා. මතුවෙන්නෙ වෙන තැනකින්. ගෙදරට විදුලි ආලෝකය දෙන ජෙනරේටරයක් වෙනම තියෙනවා. ගෙදරට පැත්තකින් තියෙනවා පිස්තෝල පුහුණුවෙන්න තනපු වෙඩි පිටියක්. තව තිබ්බා මියගිය අය වලලන්න කලින් ආචාර දක්වන්න තියපු තැනක්. ඔන්න ඔහොමයි කොටිලන්තයේ සුපිරි කොටියා ජීවත් වෙලා තියෙන්නෙ :)

     දැන්‍ යමු අපි පුදුමාතලන් පස් බැම්ම බලන්න. ඒකෙ විස්තරේ මං කියනවට වැඩිය ඔය ගොල්ලන්ටම කියව ගන්න මං ගත්ත පින්තූරයක් දාන්නම්. ඒ පරිසරය දැක්කම තමයි හිතෙන්නෙ අපේ සෙබළු කොහොම සටන් කරන්න ඇත්ද කියලා. අපේ අයට කාන්තාරයක් තරණය කරන්න වගේ තියෙන්නේ. උන්ට කැළේ ඉඳන් සේරම ඉලක්ක කරන්න පුළුවන්. යුධ බිමේ හිටපු හැම සොල්දාදුවෙකුටම මෙන්න අපේ ආචාරය. ඒ ගොල්ලො නිසා තමයි අද අපි සැප පහසු පුටු වල වාඩිවෙලා ඉඳන් මේවගේ ලිපියක්වත් ලියන්නේ.

     L.T.T.E. එකේ මම දැකපු ආසම කරන ගුණාංගය විදහා දක්වන්න නියම සාක්ෂියක් තමා පහළ රූපයෙන් පේන්නෙ. ඒ අය සුදුස්සාට සුදුසු තැනත් දක්ෂයාට තම හැකියාවෙන් උපරිම ප්‍රයෝජන ගන්න අවස්ථාවකුත් දීපු නිසා තමයි සීමිත සම්පත් වලින් උනත් සබ්මැරීන් හදලා ඒවගේ ක්‍රියාකාරිත්වය පරීක්ෂා කරල බලන්න පුළුවන් මේවගේ තැන් හදලා දීලා තියෙන්නේ. පරම හතුරගේ උනත් හොඳ දේට හොඳ කියන්න ඕනනේ.

     ඉන්පස්සෙ ගියා ත්‍රස්තවාදී තම නම ලෝකෙ පුරාම ප්‍රසිද්ධ කරගන්න අවසාන කාලෙදි කරගත්තු ලොකුම හපන්කම හෙවත් තවත් පජාත වැඩක නටඹුන් බලන්න. පහළ ඔය ගොල්ලන්ට පේන්නෙ ෆාරා 3 නැව. සේරම පිංතූර මේ ලිපියෙ දාන්න බෑනේ. දාන්න පුළුවන් ඒවලින් ටිකක් මෙතනයි අනිත් ටික මගේ මුහුණු පොතෙයි උඩුගත කරනවා. පක්ෂපාත මොබිටෙල් අන්තර්ජාල පාරිභෝගිකයකු වීමේ සතුට වෙනුවෙන් ඒ උත්තමයලා මට දීලා තියෙන කළාප පලලෙන් බොහොම අමාරුවෙන් දවසකට පිංතූර හය හතක් උඩුගත කරන්න පුළුවන්. අනේ මගේ කට... මොනා කරන්නද අදාළ බලධාරීන්ගෙ පරම්පරාවම මතක්කරල කට වහගෙන ඉන්න තමා තියෙන්නේ :(

     ඔන්න එහෙනම් අද ලිපියත් ඉවර කරන්න යන්නේ. ඊට කලින් ස්තුතිය පුදකරන්න කෙනෙක් ඉන්නවා. මම කලින් ලිපියන් කිව්වා වගේ මාව මේතැන් බලන්න එක්ක ගෙන ගියාට මස්සිනා මහත්තයගේ අයියට ස්තුතිවන්ත වෙන්න ඕන. ඔහු ගැන වැඩිය මුකුත් කියන්න දන්නැති උනාට කථාකරපු දවස් දෙක තුනට හිතුනෙ, තනතුරු සහ බලයෙන් ඔලුව උදුම්මා ගත්තෙ නැති යුධ හමුදා නිලධාරියෙක් කියල තමා.

    මේක බලපු අය ගල්, මුල්, මල් ඕන දෙයක් දාලා යන්න. මං ඒ හැම එක්කටම කැමතියි. ගිහින් එන්නම් :)

Monday, November 8, 2010

♠ එන්න යන්න මාත් එක්ක උතුරුකරයට...

     ඇත්තටම මේක කොහෙන් පටන්ගන්නද කියල හිතාගන්න බෑ. ලියන්න දේවල් නැතුවා නෙමේ, තියෙන දේවල් ලියන්න ගියොත් කීදෙනෙක් අමාරුවේ වැටෙයිද දන්නෑ. අනික තමා අදහසක් එළියට දාද්දි නොයෙක් සීමාවන් තියෙන කොට අපිට ඒක ඕන විදියට කියාගන්න බැරිවෙනවා. ඒවගේම නිර්මාණාත්මක බවට නම් ලොකු අවුලක්. කොහොම කොහොම හරි කාවවත් අමාරුවේ නොවැටෙන විදියට සහ කවුරුත් තරහ නොවෙන විදියට මේ ලිපිය ලියන්නම ඕන කියල මං හිතා ගත්තා. මොකද මම මෙහෙම ලිපියක් ලියනවා කියල හිතුවේ මේ චාරිකාව යන්නත් කලින්.

     ආ... මට කියන්න අමතක උනානේ. අදනම් "අලි" ගැන නෙමේ කතාව. මේ මගේ ප්‍රියතම විනෝදාංශය සම්බන්ධව ලියවෙන ලිපිවලින් එකක්. මං ගැන දන්න අයනම් දැනටමත් අනුමාන කරල ඇති මූටනම් කොහේහරි චාරිකාවක් යන්න සෙට් වෙලා තමා කියලා. හරියටම හරි. මම ගියා කොළඹ සිට අනුරාධපුර, වව්නියාව, ඔමන්තේ, කනගරායන්කුලම්, පුලියන්කුලම්, මාන්කුලම්, කිලිනොච්චි, පරන්තන්, අලිමංකඩ, අයියකච්චි, පලෛයි, මුහමාලේ, මිරිසුවිල්, චාවකච්චේරි, නාවන්කුලි, යාපනය, අරියාලෙයි තුඩුව, නාග දීපය. ඔය අද ලිපියට සම්බන්ධ ටික විතරයි. තව ගියා පුදුමාතලන් පැත්තෙත්. ඒ ටික ඊළඟ ලිපියේ :) මේකෙ සම්පූර්ණ ගෞරවය හිමිවෙන්න ඕන මගේ මස්සිනා මහත්තයගේ අයියට. එයාගෙ පවුලේ උදවිය වෙනුවෙන් ලෑස්තිකරල තිබ්බ ගමනක්. මස්සිනා මහත්තයගෙ පිහිටෙන් මාත් රිංගගත්තා. අම්මා නම් කලින් යාපනේ ගිහින් තිබුනා. අක්කටයි මස්සිනා මහත්තයටයි යන්න වෙනනෑ කිය කිය තමයි හිටියේ. ඒත් මගේ වදේටම පොඩි පහේ වර්ජනයක් දාපු නිසා පැය ගානක් තියෙද්දි හැමෝම ලේස්ති උනා.

     පුදපු ගමන් කාපි යකා කියල ගමන පටන් ගද්දිම පොඩි අවුලක්. මම කොළඹ ඉඳන්නෙ ගියේ. නගරාන්තර දුම්රිය තියෙන්නෙ හවස 4.20. මට ඉස්සරහ තව පස් දෙනෙක් විතර පෝළිමේ ඉඳිද්දි ප්‍රවේශපත්‍ර නිකුත් කරන එක නැවැත්තුවා. ඊට පස්සෙ සිද්ද උන දේවල් ගැන මං කියන්නෑ, මොකද මං අර මුලින් කියපු හේතුව නිසා. කොහොම හරි අන්තිමට රුපියල් 10කින් නගරාන්තර සීඝ්‍රගාමී දුම්රියේ දෙවන පංතියේ මැදිරියක සැප පහසු ලෙස වාඩිවෙලා ගමනාන්තයට ගියා. එහෙම ගියේ නැත්තං මට මේ ගමන යන්න වෙන්නෑ. මොකද කට්ටිය උදේ පාන්දර යන්න ලේස්තිවෙලා තියෙන්නේ.

     ඔන්න ඉතින් පැය දෙකක් විතර නිදාගෙන කොහොම හරි ගමන ආරම්භ කරා. වව්නියාවට යනකම් පාරනම් එල. කාපට්නුත් කරල ඒ මදිවට කිලෝ මීටර ගානක් ඇතට යනකම් පේන විදියන පාර කෙලින් තියෙන්නේ.

     හ්ම්ම්.... මම බැලුවේ සම්පූර්ණ විස්තර කියන්නැතුව මම දැකපු සහ බැලිය යුතුයි කියල මම හිතන තැන් ගැන විතරක් ලියන්න කියලා. මුල්ම තැන තමයි හසලක ගාමිණී විරුවා ත්‍රස්ත යුධ ටැංකිය විනාශ කර ගත්ත තැන. තියෙන්නෙ නම් අලිමංකඩ.

     ඊළඟට හිත ගත්තු තැන තමා නාග දීපය. යාපනය කොටුව හරියේ ඉඳලා මුහුද මැදට පාරක් තියෙනවා. ඒකෙ ගිහින් පස්සෙ ආයි බෝට්ටුවක නැගල දූපතට යන්න ඕන. බෝට්ටුවේ එක මඟියෙකුගෙන් රුපියල් 20ක් ගන්නවා. තව ටික දවසකින් බෝට්ටු වලටත් ටිකට් පොතක් දෙන්න වෙයි. මොකද රුපියල් 20 දෙන්නැතුව යන අයත් ඉන්නවනේ.

     ඊට පස්සෙ පුළුවන්නම් නල්ලූර් කෝවිලටත් යන්න. ආගම මොකක් උනත් බලන්න දේවල් නම් එමටයි. මම නම් සෙට් උනේ හරියටම පූජාවක් තියෙන වෙලාවක. ඒනිසා මරේ මරු. පිරිමි අය ඇතුලට යනකොට උඩුකය නිර්වස්ත්‍රව තමා යන්න ඕන. ඒකෙ ඇතුලෙ මාර ලස්සනයි. කැටයම්ද, බිතු සිතුවම්ද, ආලෝක බුබුලද, යාතිකාද හැම දෙයක්ම තියෙනවා. තිබ්බ ලොකුම අඩුපාඩුව තමයි ඒවා තේරුම් කරල දෙන්න කෙනෙක් හිටියෙ නැති එක.

     ඔන්න ඉතින් එදා රෑ කාලා බීලා බොහොම අමාරුවෙන් තැනක් හොයාගෙන නිදා ගත්තා. කෑවා කිව්වම මතක් උනේ. අපි නම් රෑ කෑමට බත් හොයා ගත්තා. මොකද දවල්ටත් හරියට කාලා හිටියෙ නැති නිසා. "හොයාගත්තා" කියල කිව්වෙ ඇත්තටම හොයන්න උනා. මොකද ඒ පැත්තෙ අය රෑට කන්නෙ තෝසේ, රොටි වගේ දේවල්.

     අදට ඇතිනේද? ඔව් මම දන්නවා, ගමනේ බාගයයිනෙ මං ඔයගොල්ලොත් එක්ක ගියේ. ඉතුරුටික යං ඊළඟ ලිපියෙන්. හැමදාම වගේ කියන්න තියෙන්නෙ, වැඩිපුර පින්තූර බලන්න ඕන අය මගේ "මුහුණු පොතට" ගොඩ වෙන්න.

Tuesday, October 19, 2010

♣ අලියා නූතනයේ ප්‍රයෝජනවත් සත්වයෙක්ද?

     ඔන්න මං ආයිත් ආවා "අලි" කථාවක් අරගෙන. අද මගේ මාතෘකාවට පාදක වෙන්නේ ප්‍රශ්නයක්. ඒකට මම මගේ උත්තරේ අන්තිමට දෙනකන් මට අහන්න දකින්න ලැබුනු දේවල් ටිකක් සම්බන්ඳව මුලින් කියල ඉන්නම්. ඇත්තටම ඉස්සර කාලෙ අපි අලින්ගෙන් ගත්ත ප්‍රයෝජන මොනවද? ලී කොටන් අදින්න වගේ ලොකු බර දේවල් අදින්න, ගමන් බිමන් යන්න, යුධ කටයුතු වලට, පෙර හැරවල් වලට ආදී නොයෙක් දේවල් වලට අපි අලින්ව ප්‍රයෝජනයට ගත්තා. ඒත් අදනම් අලියා තාප්පයේ පෝස්ටරයකට සීමාවුනු සතෙක් වෙලා.

     දැන් අපි බලමු ඇයි එහෙම වුනේ කියලා. අපිට දැන් බර දේවල් අදින්න වෙන පහසු සහ කාර්‍යක්ෂම යන්ත්‍ර උපකරණ තියෙනවා. ඔය ගොල්ලො දන්නවද දන්නෑ, අලියට දිනකට කිලෝ 150ක් විතර කන්න ඕනලු ඒවගේම තමයි බොන්න වතුරත්. යන්ත්‍ර නඩත්තු කරනව වගේම වැඩ ගන්න සත්තුන්වත් නඩත්තු කරන්න ඕන. යන්ත්‍රයක් නම් වැඩ නැති කාලෙකට ඔහේ පැත්තකට දාල තියන්න පුළුවන්. හැබැයි අලියෙකුට එහෙම කරන්න බෑ. වැඩ කරත් නැතත් ඌට කන්න දෙන්න ඕන.

     ඊළඟ දේ තමයි ඇයි අලින්ව ගමන් බිමන් සඳහා යොදා ගන්න බැරි. ගතවන කාලය වැඩිවීම තමයි ලොකුම ගැටළුව. මොකද කිව්වොත් දැන් මිනිස්සුත් යන්ත්‍ර වගේ. කාලයට වඩා ඉක්මනින් දුවන්න හදන්නෙ. ඊට අමතරව හොයාගෙන තියෙනවා අලින්ව වැඩිය ඇවිද්දවන්න හොඳ නෑ කියලා. උන්ට කකුල් වල ආබාධයක් ඇතිවෙනවලු. ඒකනෙ දැන් පෙරහැරවල් වලට දුර පළාත් වලින් අලි ගෙන්නන කොට උන්ව වෙන වාහනයක ප්‍රවාහනය කරන්නෙ. ඒ නිසා එතනත් පොඩි කොස්සක් :(

     දැන් කාලෙ අලින්ට මොන යුද්ධද? එකක් තමා දැන් අපේ රටේ යුද්ධයක් නෑ. තිබ්බත් අලින්ව ප්‍රයෝජනයට ගන්න බෑ. ඔටුනු පලන් රජවරුන්ගෙ කාලවලදි ගජ නායක නිළමෙලා ප්‍රායෝගික උනාට නූතන පාර්ලිමේන්තු රජවරුන්ට ඒවා හරියන් නෑ. හැබැයි එහෙම තිබ්බනම් යුධ අවි ආයුධ වලට අලි වෙඩි, හක්ක පටස් ආදී නමුත් එකතු වෙයි. :D

     එහෙම බලාගෙන යන කොට පෙරහැර වලට තමයි අලින්ගෙන් ගන්න පුළුවන් උපරිම ප්‍රයෝජනය තියෙන්නේ. ඊට අමතරව සත්තු වත්තෙ කූඩු කරල තියන්න පුළුවන්, ගහ කොළ තියෙන කැළේකට යන්න වෙලාවක් නැතුව කොන්ක්‍රීට් කැළයවල් වල අතරමං වෙලා ඉන්න අපේ සමහර උදවියට පෙන්නන්න. හැබැයි එහෙම ලබන සතුටෙ අවසානය කොතැනකද කියන එක තමා ප්‍රශ්නේ. මොකද දන්නවද මම එහෙම කිව්වේ? චීනයේ දැන් නිපදවලා තියෙනවා කෘතීම බෝනික්කෙක්. ඇත්තටම ඒක රොබෝවකින් වෙනස් වෙන්නෙ අපිට අවශ්‍ය විදියෙට වැඩ කරල දෙන්නැති නිසා. ඒ බෝනික්කගෙ මූලික අරමුණ මිනිසාට සරාගී වින්දනයක් ලබා දෙන්න. ඒ කියන්නෙ ඒ බෝනික්කගෙ එක එක තැන ස්පර්ශ කරාම එක එක විදියෙ මනුෂ්‍ය ශබ්ද නිකුත් කරනවා. ඒ ගැන වැඩි දුර ඕනනම් අන්තර්ජාලයෙන් හොයා ගන්න. මම මේ කියන්න හැදුවේ අපේ රස වින්දනය ඒ තරම් පහල මට්ටමකට වැටෙන්න හොඳ නෑ කියන එකයි. ස්වභාවධර්මයෙන් ලබන සතුට තරම් වෙන සතුටක් නම් ඉතින් හිතා ගන්න අමාරුයි. තාක්ෂණික නිර්මාණයක් වශයෙන් ඒ බෝනික්කට ඉහළ තැනක් දෙන්න පුළුවන් වුනත් මටනම් හිතෙන්නෑ ඒක හොඳ සෞන්දර්‍යාත්මක නිර්මාණයක් කියල.

     ආයිත් අපේ මාතෘකාවට එමුකෝ. මටත් කියන්න දෙයක් හම්බ උනාම අදාළද නැද්ද කියල හොයල බලන්නෑ ඔහේ කියල දානවා. මොකද මං හිතන්නේ අදහස් කියන දේවල් ඔහේ ගලාගෙන එන්න ඕන කියලා. හරි එහෙනම් ඔය ගොල්ලන්ට හිතෙන අදහස් මොනාද අලියගෙන් කර ගන්න පුලුවන් වැඩ හැටියට? මම කියන්නම් මම අහල තියෙන තව දෙයක්. අලින්ගෙ අසූචිවල ( තේරෙන සිංහලෙන් කිව්වොත් අලි බෙටිවල ) තියෙන කෙඳි ප්‍රමාණය බහුලයිලු. ඇයි එහෙනම් අපේ කෙඳි ආශ්‍රිත නිශ්පාදන වලට ඒවා යොදා ගන්න බැරි.

     ඊට අමතරව සංචාරකයි වනාන්තර තුල ඇවිද්ද වීමට අලින්ව යොදා ගන්න බැරි ඇයි? ඒක ඉන්දියාවෙනම් සිද්දවෙන දෙයක්. කිසිම අපහසුවක් නැතුව පස් හය දෙනෙකුට අලියා පිට උඩ යන්න පුළුවන්. අවශ්‍යවෙන්නෙ නියමාකාරයෙන් සැකසූ අසුන් කිහිපයක් විතරයි. වනාන්තරයෙ සුන්දරත්වය බලන්න එන අයට ගාලු පාරේ තමන්ගෙ වාහනය පදවාගෙන යනතරම් හදිස්සියක් නැති නිසා ඒක නම් හොඳ උපායක් කියලයි මම නම් හොතන්නෙ. අලියට කෑම කැළෙන්ම හොයාගන්න පුළුවන්, ඕන කරන එකම දෙය අලියව හීලෑ කර ගැනීම විතරයි.


     අපේ රටේ මිනිස්සු කියන්නේ ලංකාවෙ අලි ජනගහනය දැන් වැඩිවෙලාලු. වර්ථමානයේ ලංකාව තුල අලින් 6000කට ආසන්න සංඛ්‍යාවක් ඉන්නවා. ඇත්තටම වෙලාතියෙන්නෙ නම්, මිනිස්සු අලින්ගෙ වාසස්ථාන තමන්ගෙ කරගන්න යෑමක්. ලිපිය දිග වැඩිවෙන නිසා ඔය ගොල්ලන්ට නිර්මාණාමකව හිතන්න යමක් දීලා මම නවතින්නම්. පහළ පින්තූරයේ තියෙන්නෙ ඔස්ට්‍රේලියාවෙ වැඩිවන කැන්ගරු ජනගහනය සඳහා ගත්ත පිළියමක්.


     හොදට බලලා ඔයගොල්ලන්ට ඒක ගැන හිතෙන දේ සහ ලංකාවෙ අලින්ගෙන් ගන්න පුළුවන් ප්‍රයෝජනයක් එහෙම තියෙනවනම් මේ ලිපියට පිළිතුරක් ලෙස ලියල යන්න. ඔය ගොල්ලන්ට ගොඩක් පිං. ඔය ගොල්ලන්ගෙ අදහසක් සමහරවිට අනාගතයෙ ක්‍රියාත්මක වෙන වැඩපිළිවෙලක් වෙන්න බැරි නෑ. ආ... මට මගේ උත්තරේ කියන්න බැරි උනානෙ. මොන කෙංගෙඩිය උනත් මමනම් හිත්න්නෙ අලියා කියන්නෙ අනිවා ප්‍රයෝජනවත් සත්වයෙක්. සමහරවිට ඒ මිනිසාට උදවුකරන්න නෙමේ වෙන්න පුළුවන්, ඒත්... මටනම් ඌ අපිත් එක්කම ජීවත් වියයුතු සතෙක්. එච්චරයි. එහෙනම් මම ගිහින් එන්නම්. :)

Friday, October 15, 2010

අලි-මිනිස් ගැටුමේ ආරම්භය

     ඉතින් කොහොමද? මෙච්චර ඉක්මනට ආයි ඔයාලව හම්බවෙයි කියල නම් හීනෙකින්වත් හිතුවෙ නෑ. මුලින්ම කියන්න ඕන, මගේ කලින් ලිපියට ප්‍රතිචාර දක්වපු හැමෝටම බොහොමත්ම ස්තුතියි. මගෙ යාළුවො කලින් ලිපියට මට දක්වපු ප්‍රතිචාර එක්ක මම හිතුවා තව ටිකක් මේක ගැන ලියන්න ඕන කියලා. ඇත්තටම හැමෝම මට කිව්වෙ "උඹට සිරාවට මේක ගැන හොයන්න ඕනනම් මේකෙ මුල හොයන් ඉඳපං" කියලා. ඇත්තටම මම ඒවෙනකොටත් ටිකක් දුර හොයල තමයි තිබ්බෙ. ඇත්තටම "මම" කියනවටත් වැඩිය මම කැමති "අපි" කියල කියන්න. මොකද තරිඳු කියල මගෙ තව යාළුවෙකුත් මේකට දැන් සම්බන්ධවෙලා ඉන්නවා. හැබැයි මිනිහා මට කවද කියාවිද දන්නෑ " මචං උඹටනම් පිස්සු, ඩිග්රිය කරගෙන ආතල් එකේ සල්ලි හම්බ කරගෙන ඉන්නැතුව මේ මොනවද කරන්නෙ?" කියල යන්න යාවිද දන්නෑ. ;)

     කොහොම උනත් අද මම ඔයගොල්ලන්ට කියන්න ගත්තෙ අලි-මිනිස් ගැටුම ආරම්භ උනහැටි. හැබැයි අළුත් දෙයක් නම් නෙමේ වෙනසකට තියෙන්නෙ කවුරුත් කතාකරල නැති එක විතරයි. ඔයගොල්ලො හිතන හැටියට මේක පටන් ගත්තෙ කවද විතර වෙන්න ඇතිද? එක එක් කෙනා එක එක අවුරුදු කියයි. මටනම් වැටහුන විදියට මේක පටන් ගත්තෙ මිනිසා ගොවි යුගය ආරම්භ කරපු දවසෙ ඉඳන්. ඇයි මම එහෙම කියන්නෙ කියල ඔය ගොල්ලන්ට පැහැදිලි වෙයි ඉතුරුටික කියව ගෙන යනකොට. ගොවි යුගයට කලින් ගල් යුගය සහ එඬේර යුගය කියල යුග දෙකකුත් තිබුන නේ. ඇයි ඒකාලෙ අලි හිටියෙ නැද්ද? හිටිය, හැබැයි ඒ කාලවල අලි සහ මිනිසුන්ගෙ සහජීවනය හොදට තිබුනා. ගොවි යුගය ආවත් එක්කම මිනිහා බැලුවා එක තැන ඉඳගෙන තමන්ට අවශ්‍ය පෝශ්‍යදායී ආහාර ටික වගාකරගන්න. ඔන්න එතකොට අලියාට තේරුනා කැළේ අමාරුවෙන් හොයාගන්න කෑම වලට වඩා මිනිහ වගාකරන ආහාර රසෙන් සහ ගුණයෙන් වැඩි බව. ඒ නිසා අලියා බැලුවා පුළුවන් හැමවෙලාවෙම ගොවියගෙ වගාව කාල දාන්න.

     ඇත්තටම කිව්වොත් අලියයි මිනිහයි අතර තියෙන සමානකම් ඉතාමත් වැඩියි. අලියගෙ ආයු කාලය මිනිසාගේ ආයු කාලයට බොහෝදුරට සමානයි. අලිය කන්න කැමති කෑමයි ගමේ මනුස්සය කන්න කැමති කෑමයි බොහොමත්ම සමානයි. මිනිහා කැමති තමන්ට අවශ්‍ය දේවල් ඉතා පහසුවෙන් ලැබෙනවනම්, අලියත් එහෙමයි. හරියටම කිව්වොත් ගමේ ගොවියාගෙ වගා බිම කියන්නෙ හරියට අපිට තියෙන සුපර් මාකට් එකක් වගේ. අපි කැමතිද සේරම බඩු එකම තැනින් ගන්න පුළුවන් කම තියෙද්දිත් කඩවල් තුන හතරක රස්තියාදුවෙලා වැඩි ගානක් දීලා තත්වයෙන් අඩු බඩු ටිකක් අරගෙන ගෙදර යන්න. නෑ නේ. ඒවගේම තමයි අලියත්. ඌත් කැමති ගොවියගේ වගා බිමට ගිහින් මුංද, තලද, මෙනේරිද, කෙසෙල්ද, කොස්ද ඔය කියන සේරම දේවල් කාලා ඇගේ පතේ හිරි ඇරගන්න ඔය පැත්තක තියෙන ගහක් දෙකකුත් කඩල දාල ඒත් මදිවගේ දැනුනොත් ගොවියගෙ ගේටත් පොඩි තට්ටුවක් දාගෙන එන්න. ඒ විතරක් නෙමේ තව සමාන කම් ගොඩක් තියෙනවා. තව හිත් ඇද ගන්න සමානකමක් තමයි තමන්ගෙ ප්‍රදේශයට ඇතුල්වෙන අය තෝර ගන්න විදිය. ඇත්තටම කිව්වොත් මේක පිරිමි සතාගෙ වැඩක්. පිරිමි අලියා නොයෙක් උපක්‍රම යොදනවා අනිත් අලින් අභිබවා තමන් ඉහළයි කියල පෙන්නන්න. උන් කරන වැව තමා, හැකි උපරිම උසින් ගසක අත්තක් කඩා ගෙන කාල තව ටික දවසකින් ඇවිත් ඊට උඩින් වෙන අලියෙක් වෙන අත්තක් කඩා ගෙන කාලද කියල බලන එක. ඇතෙක් නම් කරන්නේ තම ඇත් දත් පහරකින් විශාල ගසක සිදුරක් හදල අර වගෙම ටික දවසකින් ඇවිත් වෙන ඇතෙක් ඊට උඩින් සළකුණක් දාල තිබ්බොත් පරණ එකා මාරු වෙලා යනවා. ඔයවගෙ එක එක ආතල් වැඩ තියෙනවා උන්ගෙ ලෝකෙත්. මට කියන්න ගියපු එකත් අමතක උනානෙ. කොහොමහරි පිරිමි අලියා තම ප්‍රදේශෙට ඇතුල්වෙන්න දෙන්නෙ ගැහැණු අලින්ට විතරයි. ගැහැණියෙක් නම් කිසිම බාදාවක් නෑ පිරිමියෙක් නම් ඔන්න සද්ද බද්ද ගොඩයි. අපි වගේම තමයි. ;)

     ඔන්න ඔහොමයි අලි-මිනිස් ගැටුම ආරම්භ උනේ. කාට හරි ප්‍රශ්නයක් එන්න පුළුවන් දැන් අලින්ටයි මිනිසුන්ටයි සහ ජීවනයෙන් ඉන්න බැරිද කියලා. ඔන්න එතකොට තමයි සිංහල පාඩමක් ගෙන හැර දක්වන්න වෙන්නේ. මම "සහජීවනය" කියන වචනෙ කලිනුත් පාවිච්චි කරපු නිසා මම ඒ වචනෙ ගැනත් පොඩ්ඩක් විතර මම දැන ගත්ත විදියට පැහැදිලි කරල දෙන්නම්. සහජීවනයේදී අදාල පාර්ශව සියල්ලම එකිනෙකාගෙන් වාසි අයත් කරගන්න ඕන. තවදුරටත් සරල කරල අපේ උදාහරණයත් එක්කම ගලපළ කිව්වොත් අලියා මිනිසාගෙන් කෑම ලබාගන්නව වගේම මිනිසාටත් වැඩකට ඇති වැඩක් කරල දෙන්න ඕන. ප්‍රශ්නෙ එන්නෙ අන්න එතනදි. දැන් කාලෙ අපිට අලින්ගෙන් ගන්න පුළුවන් වැඩ මොනාද? වැඩ නම් තියෙනවා ඒත් ඒව කරගන්න පහසු වෙනත් ක්‍රමත් දැන්තියෙනවා. ඒ ඇරෙන්න නූතනයේ අලියගෙන් කරගන්න එකම වැඩේ පෙරහැරට සහභාගි කරවා ගැනීම විතරයි. ඇත්තටම අපිට අලින්ගෙන් වෙන මුකුත් කරගන්න බැරිද?

     ඒ ගැන මම වෙන දවසක කථා කරන්නම්. ඔය ගොල්ලන්ට කලිනුත් කියල තියෙනව වගෙ මේක මාර ආතල් විශයක් අධ්‍යනය කරනවනම්. හැබැයි මධ්‍යස්ථව හිතන්න ඕන. වෙලාවකට අලියෙක් වෙන්න ඕන තව වෙලාවකට ගොවියෙක් වෙන්න ඕන. හැබයි අන්තිමට මේ ලිපියට වචනෙකින් හරි ප්‍රතිචාරයක් දාල යන්න අමතක කරන්න එපා. :) බොහොමත්ම ස්තුතියි කිව්ව එහෙනම් ඕං.

Monday, October 11, 2010

අලි-මිනිස් ගැටුම ලංකාවට ප්‍රශ්නයක්ද?

     මේ ලිපිය නම් මම මෙච්චර කල් ලියපු ලිපි හැමඑකකටම වඩා වෙනස් විදියෙ එකක්. මුලින්ම මම මගේ මාතෘකාව පැහැදිළි කරන්නම් කෝ. මොකද ඒක කියවපු ගමන් සමහරුන්ට හිතෙන්න බැරි නෑ මේක දේශපාලන ලිපියක්ද කියලත්. අපෝ එහෙම එකක් නම් නෙමේ. මේක ඇත්තටම කකුල් හතරෙ අලි ගැන සහ කකුල් දෙක පොළවෙ ගහල ජීවත්වෙන අපි ඔයාල වගේ මිනිසුන් ගැන කියවෙන වෙනමම විදියෙ කථාවක්.

     ඇත්තටම මොකක්ද මේ අලි-මිනිස් ගැටුම කියල කියන්නෙ. මේක නිකං ලංකාවෙ හමුදාවයි ත්‍රස්තවාදීනුයි අතර තිබ්බවගෙ යුද්ධයක් නම් නෙමේ. මේකෙන් වැඩි හරියක් මිය යන්නෙ තම අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් බෝඩ් උස්සගෙන ලිෆ්ටන් වට රවුමෙ කෑ කෝ ගහන්න බැරි, තම ජීවිතය වෙනුවෙන් තුවක්කවක් අතට ගන්න බැරි අහිංසක කැළෑ අලි පිරිසක් සහ අන්ත අසරණ හේන් ගොවියන් කිහිප දෙනෙක් විතරයි. මම "විතරයි" කියල කියන වචනෙ පාවිච්චිකරේ හොදට හිතලම තමයි. ඔයගොල්ලන්ට මතකද දන්නෑ, අපිට කාලයක් තිබුනා බෝම්බයක් පිපුරුණා කියල කිව්වම බොහොම තැති අරගෙන පණ බේරගන්න දුවපු කාලයක්. පස්සෙ ඒක මෙන්න මේවිදියට වෙනස් උනා. ඒ කොහොමද කියල කිව්වොත් බෝම්බයක් පිපුරුණා කියල ඇහුනම අපේ "ශ්‍රී" මුඛයට නිතැතින්ම එන්නෙ "කීදෙනෙක් මැරිලද" කියන වචන ටික විතරයි. කිසිම ගානක් නෑ. තව දුරටත් කිව්වොත් මැරුණුගාන අහල "ආ එහෙමද" කියල කියපු පිරිසකුත් හිටියෙ නැත්තෙමත් නෑ. එහෙව් එකේ වසරකට ලංකාව තුල වනාන්තර අලි ජනගහනයෙන් 290ක් විතර මිනිස් වෙඩි පහරින් මැරුම් කනව කිව්වහම කවුරුහරි කිව්වොත් "අයියෝ ඕකත් ප්‍රශ්නයක්ද" කියලා මම පුදුම වෙන්නෙත් නෑ. ඊට අමතරව ගිය වසරෙ අලි ප්‍රහාර වලින් මිය ගියපු මිනිසුන් ගණන 50ක්. මේ දත්ත වන සංරක්ෂන අධිකාරියෙන් ගත්ත සැබෑ දත්ත. නගරබඳ අපේ අයටනම් සමහර විට මේවා මැජික් වගේ වෙන්නත් පුළුවන්. මොකද ඒගොල්ලො හැබැහින් අලියෙක් දකින්නෙ සත්තු වත්තට ගියොත් විතරයිනෙ.




     ඔන්න මිනිස්සු කිහිප දෙනෙකුත් මැරෙනව කිව්වම සමහරුන්ටනම් හිතෙයි මේකනම් පොඩි ගැටළුවක් තමයි කියල. හැබයි ඒකට උත්තරේ ඉන්න අලිටික මරල දාන එකද? ආ... මට තව ටිකකින් අමතක වෙනවානේ. අලි මැරෙන කොට කෑගහන පිරිසකුත් ඉන්නවා. අර දේශප්‍රේමියෝ වගේ කොටසක් ඉන්නෙ "සත්ව ප්‍රේමියො" කියල, සත්ව අවිහිංසාව ගැන මහ ලොකුවට කථා කරන පිරිසක්. ඒ ගොල්ලන්ටත් කෑගහන්න මතක් වෙන්නෙ තමන්ගෙ මල්ල පිරෙනවනම් විතරයි. එහෙමත් නැත්නම් කාගෙ හරි කත් ඇදීමකට පොඩි වාසියක් තකා ඕං කෑ ගහවි. මං එහෙම කියන්නෙ දසදහස් ගනනින් කුකුල්ලු, එළුවො, හරක් මරන රටේ උන්ව බේර ගන්න කථා කරන්න කෙනෙක් නැති නිසා. සමහරවිට උන් "සත්තු" කියන ජාතියට වැටෙන්නෑ කියල අළුත් සංශෝදනයක එහෙම දාල තියෙනවද දන්නෑ. :(

     ඔන්න ඉතින් මං මට පුළුවන් හැටියට තේරුම් කරන්න උත්සහ ගත්තා මේ ප්‍රශ්නය ගැන. තේරුනා මදි වගේ නම් පොඩ්ඩක් හොයල බලන්න වඳවීගෙන යන ක්ෂීරපායි සතුන්ගෙ නම් ටික හොයාගෙන. ඒවගේම ලෝකයේ අලි විශේෂ කීයක් ඉන්නවද? ස්වභාවිකව අලින් ජීවත් වෙන රටවල් මොනවද? ලෝකයම ගත්තම ලංකාවෙ අලියට හිමිවෙන්නෙ මොනවගේ තැනක්ද කියන ඒවා.

     ලිපිය වැඩිය දික් කරන්න මං කැමති නෑ. මේ ගැන කියන්න නම් දේවල් බොහොමයි. ඒ ගැන මං ටිකෙන් ටික කියන්නම්. ඒත් අදට ඇති. ඕයගොල්ලො මේක කියෙව්වනම් පොඩි ප්‍රතිචාරයක් දාල යන්න. මොකද ඇත්තටම මට දැන ගන්න ඕන මේක ඇත්තටම ප්‍රශ්නයක්ද නැත්නම් මට කොහෙහරි වැරදිලාද කියලා. ඔන්න එහෙනම් ආයෙත් කිව්වා බොහොමත්ම ස්තුතියි මේ වෙනුවෙන් ඔයාලගෙ වටිනා කාලය වැයකලාට. :)

Monday, October 4, 2010

සිරාම " විභාගය "

     මං මේක ලියන්න ගත්තෙ පොඩි බාගත කිරීමක් ඉවර වෙනකම් කරන්න දෙයක් නැති නිසා. ඇත්තටම මේ ලිපිය ලියනව කියල හිතුවෙ ඊයෙ රෑ. විශේෂත්වය තමයි කාලෙකට පස්සෙ සිරා චිත්‍රපටියක් බලන්න ලැබුනා. මේ ඒක ගැන පොඩි සටහනක්. මං මෙහෙම කියන්නම්කෝ. මුලු චිත්‍රපටියටම ඉන්නෙ නළුවො හයයි නිළියො හතරයි. මුලු ච්ත්‍රපටියම රූගත කරල තියෙන්නෙ එකම එක කාමරයක් ඇතුලෙ. කාමරයක් කිව්වට මේක ටිකක් අමුතු විදියෙ විභාග ශාලාවක්.

     ආ... අමතක උනානෙ කියන්න. මේක ඉංග්‍රීසි චිත්‍රපටියක්, නම තමයි "EXAM". ඇත්තටම මේකෙ තියෙන්නෙ කට්ටියක් පරීක්ෂණයකට මුහුන දෙන විදියක් ගැන. මම දැනට කියපු විස්තර ටික අනුව ඔයගොල්ලන්ට මොකද හිතෙන්නේ? මහ කම්මැලි චිත්‍රපටියක් කියලද? ඇත්තටම කිව්වොත් මට මතක නෑ මේක අතර තුර මම වෙන මොනදෙයක් ගැනහරි හිත යොදවපු වෙලාවක්. ඒතරම් මේක මාර කුතුහලයක් දෙන චිත්‍රපටියක්.


     මේකෙ කථාව චුට්ටිත්තක් විතර කිව්වොත්... කට්ටියක් එක ආයතනයකට එකතුවෙන්න පරීක්ෂන කිහිපයකට ඉන්නවා. මේක තමයි අන්තිම පරීක්ෂනය. තරඟ කරුවන් අටයි. අටයි කිව්වට අටක්ම නෑ. ඒක ඔයගොල්ලො බලපුවම තේරේවි. ප්‍රශන පත්තරේටම තියෙන්නෙ එක කොළයයි. ඒකෙත් මුල් පිටුවෙ අදාල අපේක්ෂකයගෙ අංකය. තියෙන්නෙ එක ප්‍රශ්නයයි ලු. ඒක තියෙන්නෙ අනික් පැත්තෙ කියල තමා කට්ටිය හිතන්නෙ. ඇත්තටම අනික් පැත්තෙ ප්‍රශ්නයක් තිබ්බද? තියෙන්න පුළුවන් එකම එක උත්තරයයි. ඒ උත්තරය මොකක්ද? අන්තිමට තෝරගන්නෙ එක්කෙනයි. කවුරු හරි උත්තරය හොයා ගනීවිද? මොනාටත් තියෙන්නෙ විනාඩි 80ක් විතරයි. ඒ කියන්නෙ පැය 1 විනාඩි 20යි. මුලු චිත්‍රපටියම දිග ඇරෙන්නෙත් පැය 1 විනාඩි 30කට ආසන්න කාලයක්.



     මේකෙ තියෙන විශේෂත්ව විදියට මම නම් දකින්නෙ, අඩු සම්පත් ප්‍රමාණයකින් මේතරම් හොඳ චිත්‍රපටියක් නිපද වීමයි. ඊට අමතරව මේ ඉන්නෙ අපිමද කියල හිතෙන වෙලාවලුත් නැතුවම නෙමේ. මගේ බාගත කිරීම ඉවරවෙලත් ටිකක් වෙලා. ඒනිසා මේ හොඳටම ඇති. මම ගිහින් එන්නම්. එතකන් ඔයගොල්ලො චිත්‍රපටිය හොයාගෙන බලන්න :)

Monday, September 6, 2010

හුදකලාවූ ආත්මයකට පන පොවන වෙස්සගිරිය

    
     පූජනීය නගරයක් වූ අනුරපුර, වෙස්සගිරියට හිමිවන්නේ වෙනමම වැදගත්කමක්. ඒ කියන්නෙ මෙය වන්දනාමනයට පාත්‍රවන තැනක් නොවුනද ආදිකාලයේ භාවනානුයෝගීව වැඩසිටි පිරිස් මෙම ස්ථානය බහුලව භාවිත කරල තියෙනවා. මම මෙම ලිපිය ලිවීමේ අරමුණ, මා මෙන්ම ලස්සන පරිසරය බලන්න කැමති කාටහෝ පොඩි ඉඟියක් දීම. එහෙම කිව්වම මතක් උනේ ඔය ගොල්ලො දන්නවත් ඇති එක පොහොසත් මනුස්සයෙක් දෙපාරක් හඳට ගිහින් තියෙනවලු. සාමාන්‍ය මිනිහෙක් එහෙම දෙයක් කරන්න වියදම් කල යුතු මුදල් ප්‍රමාණයගැන මං අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නෑ මං හිතන්නේ. එක එක් කෙනාගෙ ආශාවන් වෙනස් ඒ නිසා ඔහු කරපු දේ ගැන මට මුකුත් කියන්න නෑ. ඒත් මේ ලෝකෙ, අපේ ලංකාවේ අපි නොදැකපු ලස්සන තැන් කොච්චර කියල තියෙනවද?


     මම මුලින්ම කියන්නම් වෙස්සගිරියට යන්නෙ කොහොමද කියලා, හැබැයි මම ගියෙනම් යතුරු පැදියක නිසා පැහැදිලි විස්තරයක් කියන්න අමාරුයි. ඒත් කමක් නෑ දන්නටික කියන්නම් කෝ. මේක තියෙන්නේ පරණ අනුරාධපුර - කුරුණැගල මාර්ගයේ. අනුරාධපුරේ ඉදන් යනකොට ඉසුරුමුණියට හැරෙන්න පාරක් හම්බවෙනවා. ඒකෙන් හැරෙන්නැතුව කෙළින්ම තව මීටර කීපයක් ගියාම ගල් පර්වථ වලින් හැදුනු ලස්සන පළාතක් තියෙනවා. අන්න ඒක තමයි මම මේ කියන වෙස්සගිරිය.


     ඇත්තටම කිව්වොත් මෙතන කලින් පොඩි පන්සලක් තිබිල තියෙනවා ඒත් මෙතන තියෙන විශේෂත්වය විදියට මමනම් දකින්නෙ විස්සකට ආසන්න ප්‍රමාණයක් තියෙන ගල් ගුහා. මම මුලිනුත් කිව්වනෙ මෙතන භාවනා කරන්න එහෙම හොඳ තැනක් කියලා. අදටත් එතන ගල් ගුහාවක තාපසතුමෙක් ඉන්නවා. ඔහුනම් දිගටම එතන ඉන්න කෙනෙක්ලු, ඔය ගොල්ලන්ටත් ගියොත් බලාගන්න පුලවන්. ඊට අමතරව එදානම් උපාසක මහත්මයෙකුත් හිටිය. කුතුහලය නිසාම ඔහුත් එක්ක කථාකරල බැලුවම තමා දැන ගත්තෙ ඔහුත් එදා රෑ ගල්ගුහාවක ගත කරන බව. අපි එතනින් එනකොටත් රෑ වෙලා ඒ එන වෙලාවෙත් ඔහුනම් එතන හිටියා.

     මෙතන බ්‍රාහ්මී අක්ෂර සහ කටාරම් කොටපු ගල් ගුහා නම් බහුලව දැකගන්න පුලුවන්. සමහරක් පුරාවස්තුනම් කෞතුකාගාරයට ගෙනිහින් කියල ඒ පුරාවස්තු තිබුන තැන ගලක කොටල තිබුනා. මෙතන කලින් පිළිම ගෙයක්, ස්වාමීන් වහන්සේලා ආහාර වළඳපු තැනක් ආදිය තිබුනලු. හැබැයි දැන්නම් ඒතැන් වල තියෙන්නේ පොඩි ගල් කනු ටිකක්, ඉතුරු සේරම විනාශවෙලා.



     මම විස්තර කිව්වා වැඩියිද මන්ද? කොහොම උනත් ගිහින් බලන තරම් ආතල් එකක් නම් වෙන නෑ. ඔයගොල්ලොත් ගිහින් බලන්න, යන්න කැමති අයට යන විදිය හරි කියන්න. ඔය සමහර කුහක මිනිස්සු වගේ සේරම හංගන් ඉන්න එපා. ඒගොල්ලො හිතන්නෙ ඒ අය විතරක් පරිසරය දැක්කම ඇති කියලා. මේවා කාගෙවත් පෞද්ගලික දේවල් නෙමේ හැමෝටම රස විදින්න සහ ඒ ආකාරයෙන්ම මතුපරපුරට ආරක්ෂා කරල දෙන්න තියෙන දේවල්. මං මෙහෙම කිව්වෙ නකල්ස් පැත්තෙ සවාරියක් යන්න කියලා හිතාගෙන ගියපු කෙනෙක් ගෙන් විස්තර අහන්න ගිහින් විදින්න උන දුක මතක් උන නිසා. මට විස්තරයක් කියන්න විනාඩි පහක් හොයාගන්න බැරි ඔහුගෙ ඇතැම් වැඩ කරල දෙන්න මම පැයගනන් නාස්තිකරල ඇති. සුන්දර විස්තරයක් අවසානයේ අසුන්දර වචන දෙක තුනක් දැම්මට සමාවෙන්න, ඒත් මේව තමා අටලෝ දහම කියන්නෙ මන් දන්න තරමින්. සතුට සහ දුක කියන්නෙ එකම කාසියෙ දෙපැත්තලුනෙ.



     වෙස්සගිරියෙ සුන්දර පින්තූර බලන්න ඕනනම් මගෙ මුහුණු පොතට ගොඩවෙන්නකෝ. එහෙනම් මන් ගිහින් එන්නම්. ආයි හම්බ වෙමුකෝ... :)

Wednesday, September 1, 2010

මාගේ තන්තිරිමලේ සවාරිය

     මුලින්ම මම කියන්න යන්නෙ කොහොමද මේ ගමන සිද්ධවුනේ කියන එක. ඇත්තටම කිවුවොත් වල්පල් ටිකක්; හිතේ ඇතිවුන සංවේගයක් කියලත් කියන්න පුළුවන්; ඒත් සමහරුන් නම් කියයි උඩබලා ගෙන කෙළ ගහ ගැසීමක් කියල. මොනා උනත් මේකයි ඇත්ත ජීවිතය. ඒ නිසා කෙළින්ම මාගේ සවාරිය ගැන කියවන අය ඊළඟට ලියන ඡේදය අතඇරලා කියවන්න. ඒත් සමහරුන්ට නම් ඒ ඡේදය කියවලා මොනාහරි දෙයක් ඉගෙන ගන්න බැරි වෙන එකකුත් නෑ ;)




     මම හුඟක් කැමති විනෝද චාරිකා යන්න. විශේෂයෙන්ම කැළෑ වල ඇවිදින්න. මම මගේ *** මිතුරන් එක්කත් ඒ වගේ ගමනක් ගියා. ඒත් දැන් ඒ ගොල්ලන්ට ප්‍රශ්නලු. සමහරුන්ට ආදරවන්තියගෙ ප්‍රශ්න, සමහරුන්ට මුදල් පස්සෙ යනවා ඒ අතර තවත් සමහරු බොරු "busy". ඒත් ඇත්ත කථා කරොත් සමරු කැමතිනෑ තවත් සමහරුන් එක්ක යන්න. විශ්ව විද්‍යාල භාෂාවෙන් කිව්වොත් "ගැට්ටෙ ප්‍රශ්න". තවත් සමහරු ගෑණුවගේ වැඩ. ඒ ගැන වැඩි විස්තර කියන්න යන්නෑ මොකද අහක ඉන්න අය ඇදගෙන බාල්දි දාගෙන පස්සෙ මගෙත් එක්ක ඇරගන්න ඒවි ;) ඔන්න ඔහොම *** මිතුරන් කියන උප කුලකය අයින්වෙනවා. දැන් තමයි නියම උප කුලකය එන්නෙ. ඒ තමා මාගේ ***(වේ) පරපුර. ඒ අය එක්ක චාරිකා යන්න ගාස්තුව රු. 20000. මේකත් මේ වැඩිම වුනොත් දින තුනක චාරිකාවක්ලු. සමහරු හිතයි පිටරට යන්නවත්ද කියල. අපෝ නෑ, මේත් ලංකාව ඇතුලෙමයි. හිනා වෙන අය අධෝමාර්ගයෙන් උනත් කමක් නෑ හිනා වෙන්න. සල්ලි කියන්නෙ සමහරුන්ට නම් හැම දේම වෙන්න ඇති. මටනම් එහෙම නෑ. මම මේ ලොකු කමකට කියනවා නෙමේ (කැමති අය එහෙම හිතා ගත්තත් මගේ නම් කිසිම අමනාපයක් නෑ). මට පුද්ගලික වාහනයක් නැතුව පුද්ගලික පන්තිවලට සහභාගි නොවුනු අතීතයකුත්, දවසකට මාරි බිස්කට් දෙකක් කාල ජීවත්වුන අතීතයකුත් යන දෙකම තියෙන නිසා තමා මම කිව්වේ මම සල්ලි ගැන එතරම් විශ්වාස කරන් නැ කියලා. ඔන්න ඒ කුලකෙත් ඉවරයි මගෙ වල්පල් ටිකත් අහවරයි.




     ඔන්න ඔහොම මම තනියම යන්න ඉන්නකොට තමා "මස්සිනා මහත්තයා" මාත් එක්ක යන්න සෙට් වුනේ. ඔහුත් පුදුම චරිතයක් උනා. අතීතයේ ඔහුගේ වැඩ මට ඇල්ලුවෙ නැතත් මිනිහට පුළුවන් උනා අන්තිමට අපිට ඉතිරි වෙන්නෙ අපි කිහිප දෙනා විතරයි කියල ඔප්පු කරන්න. ඒ නිසා දැන්නම් අපි බුදු ෆිට් ;) තන්තිරිමලේ තියෙන්නෙ අනුරාධපුරෙනුත් තව 40 km විතර ඇතුලට වෙන්න. විලච්චිය පාරෙ මුලින්ම ගමන් කරන්න ඕන. ඇලයාපත්තුව, ඔයාමඩුව පහුකරගෙන තන්තිරිමලේ හන්දියට මුලින්ම එන්න. පල්ලෙහා පොඩි සටහන් 2ක් දැම්මා ඔන්න පාර වරද්දගන්නැතුව යන්න.


     මුල් සටහන මුලින්ම හම්බ වෙන වංගුව. ඒක පහු කරාට පස්සෙ තමයි දෙවැනි සටහනේ තියෙන වංගුව හම්බ වෙන්නෙ.

     මේ ස්ථානය විජය රජ්ජුරුවන්ගෙ කාලය දක්වා මතකය අතීතයට අරගෙන යන තැනක්. ඔහුත් එක්ක පැමිණි උපතිස්ස කියන ඇමතිවරයා තමයි මුලින්ම මෙහේ ජනාවාස පිහිටුවන්න පටන් අරගෙන තියෙන්නෙ.


     මෙතන තියෙනව ප්‍රධාන වශයෙන් හඳුනාගත්තු තැන් අටක් විතර. මම සෙරම කියන් නැතුව කිහිපයක් කිව්වොත් එහෙම සංඝාරාමයක්, පධාන ගරයක්, ලෙන් ලිපි, සමාධි පිළිම සහ පොත් ගුල් යනාදිය. හැබැයි ඒටික බලන්නත් අක්කරගානක් විතර කැළැ සහ ගල් කඳු මතින් බඩ ගාන්න වෙනව. ලේසියෙන්ම යන්න ඕන අයට පොඩි සිතියමකුත් ඒකෙ කෞතුකාගාරය තුල තියෙනවා. ඒත් හොයගෙන යන එක තමා ආතල්ම වැඩේ.

     ඔය පල්ලෙහා තියෙන්නේ මම කියපු කෞතුකාගාරය ඇතුලෙ පින්තූරයක්. පින්තූරයක් කිව්වම මතක් උනේ මගේ ඇතුළු මගෙ යාළුවො බොහොමයකගෙ (විශේෂයෙන්ම කන්නගෙ) රසබර මතක සටහන් එකතුකරගත්තෙත් මේ පින්තූර ගත්තෙත් මගෙ ජංගම දුරකථනයෙන්. මේ ලිපිය දික්වෙන නිසා මම සෙරම පින්තූර මේකට ඇතුලත් කරේ නෑ තවටිකක් මුහුණු පොතේත් උඩුගත කළා.



     මං හිතන්නෙ මේ ලිපිය දැන් අහවර කර යුතුයි වගේ...


Tuesday, July 20, 2010

sb දන්න ***

     ලංකාවේ එක් දේශපාලුවෙක් ( මින් ඉදිරියට ලිවීමේ පහසුවතකා ඔහුව sb යන කෙටි නාමයෙන් හදුන් වන්නෙමි ) පසුගිය දිනකදී (අද 2010.07.20) ලංකාවේ පෞද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල ආරම්හ කිරීම සහ දැනට පවතින විශ්ව විද්‍යාල සම්බන්දව පෞද්ගලික නාලිකාවකට  පළ කල අදහස් කිහිපයක් මාගේ හිතටද තදින් කා වැදුනි. මෙය කාටවත් කඩේ යාමක් හෝ මඩ ගැසීමක් නොවන බවද, හැකිතාක් මධ්‍යස්ථව මේ දෙස බලන ලෙසත් මුලින්ම මතක් කිරීමට කැමතිය.

     ලංකාවට විශ්ව විද්‍යාල අවශ්‍ය බව නම් ඕනෑම මුග්ධයකුහට වැටහිය යුතු කරුණකි. කිමදයත් උසස් පෙළ සමත්වන ලාංකික සිසු පිරිසෙන් විශ්ව විද්‍යාල වරම් ලැබීමට හැකි වන්නේ ඉතා සුළු පිරිසකටය. ඊට හේතුව අනෙක් පිරිස අදක්‍ෂවීම නොව ඔවුන් සදහා අධ්‍යාපන පහසුකම් සැපයීමට රජයේ විශ්ව විද්‍යාල අපොහොසත් වීමයි. නව ජාත්‍යාන්තර ගුවන් තොටුපොළවල්, නව ජාත්‍යාන්තර ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාංගන ඉදිවන මේ ලක්දිව ඔබට මතක ඇති කාලයක රජයක් විසින් නව විශ්ව විද්‍යාලයක් ඉදිකිරීමට මුල් ගලක් තබා ඇත්ද? මුල් ගල කෙසේවෙතත් එවන් දෙයක් පිළිබද හා හූවක් වත් නැත. තවද පෞද්ගලික රෝහල් රජයට පවරාගෙන පෙර නොවූ විරූ ලෙස ලාභ ලබා ඇතිබවට උදම් අනා වැඩි කලක් නැත. ඒ පිළිබද පුවතද මම පෙර සදහන් කල නාළිකාවෙන්ම විකාශය කරන ලදී. එවන් වාථාවරණයක් පවතින රටක උසස් අධ්‍යාපනය නගා සිටුවීම සදහා රජයට මුදල් යෙදවිය නොහැකිවීම හාස්‍යයට තුඩුදෙන කරුණකි. sb ට අනුව ඒ සදහා පරදේසක් කාරයින් පැමිණ ඔවුන්ට කැමති පරිදි විශ්ව විද්‍යාල තැනියයුතු හෝ ඔවුන්ගේ පදයට නටන ඩොලර් නෝට්ටු වලට වශීවුන හිවලුන් එවන් විශ්ව විද්‍යාල අරඹන තෙක් අප අහිංසක සිසු සිසුවියන් බලා සිටිය යුතුය. ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී කෙනෙකුගේ මසක නඩත්තුව ගැන දැන් අපට කට පාඩම්වන තරම් කතාකර ඇත්තෙමු. ඒ සදහා වැයකරන මුදලේ වැඩි වීමක් මිස කිසිදු කප්පාදුවක් නම් දක්නට නැත. එහෙත් ලංකාවතුල පර්යේශන (research) සදහා වැයවන මුදලක් ගැන ඔබ කෙදිනක හෝ අසා ඇත්ද? එවන් සැළකියයුතු මුදලක් ගැන අසා ඇත්නම් ඔබ ලංකාවේ විද්‍යා, ගණිත, තොරතුරු තාක්‍ෂණ අංශයන්හි ආචාර්ය (PhD) උපාධි ලබාගත හැකි නීත්‍යානුකූල තැන් ගැනද අසා ඇතුවා ඇති. එහෙත් කරුමයකට මම දන්නා සෑම රජයේ විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්‍යවරයකුම එය ලබා ඇත්තේ වෙනත් රටකිනි. ඇතැම් අවස්ථාවල විශේෂත්වය වන්නේ, ලංකාවෙන් ආචාර්‍ය උපාධිය ගැනීමට ගිය පුද්ගලයාගේ අධීක්ෂකවරයා වන්නේ එම පිටරට විශ්ව විද්‍යාලයේ උගන්වන තවත් ලාංකික මහාචාර්‍ය වරයෙකි. ඉතා සුමට සරල බසින් වැල්වටාරම් නැතුව කියනවනම් ලංකාවතුල සුදුස්සාට සුදුසු තැන ලැබෙන්නේ නැත. විශ්ව විද්‍යාලයකට සුදුසුකම් ලබන්නේ දක්‍ෂයන්ගෙන් දක්‍ෂයෙකි. ඉන් පිටවන බොහෝදෙනා කුමන හෝ සමාජයට වැඩදායිවන අංශයකින් අතිදක්‍ෂයෙකි. මෙහිදී මම " බොහෝදෙනා " යන පදය භාවිතයට ගත්තේ ගිරවුන් සහ පරපෝශිතයන්ද බිහිවන බව දැක ඇති නිසාවෙනි. කෙසේවෙතත් විශ්ව විද්‍යාලයෙන් පිටවන උපාධිදාරියාට ඊට සුදුසු රැකියාවක් සොයාගැනීම කළුනික සොයනවාටත් වඩා අපහසු කර්තව්‍යයකි. ඊට එක් හේතුවක් ලෙස රැකියා හිඟකම පිළිතුරක් වුවද මම දකින ලෙස සැබෑම හේතුවනම් නුසුදුසු පුද්ගලයින් දේශපාලුවන්ගේ බලතල උපයෝගී කරගෙන අදාල තැන්වල අරක්ගෙන සිටීමයි. මම විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍ය සහ රාජ්‍ය සේවක යන සමාජ අවස්ථාවන් දෙකම අත්දැක ඇත්තෙක්මි. එමනිසා මෙය සුරංගනා කථාවක් නොව ලාංකීය සමාජයේ ඇතමුන් නොදකින පැතිකඩක් සහ දකින පිරිස කථා කිරීමට අකමැති පැතිකඩක් බව පමනක් මතකතබා ගන්න.



     සියළු දෙනාටම ඉගෙනීම සදහා අයිතිවාසිකමක් ඇත. එසේම උගත් පුද්ගලයාට සමාජයේද තැනක් හිමිවිය යුතුය. එය ඔහුට අමුතුවෙන් පිරිනැමිය යුතු දෙයක් නොව. සමාජය විසින් කලයුත්තේ ඔහුගේ දක්‍ෂතාවයෙන් ප්‍රයෝජන ගැනීම පමණි. විශ්ව විද්‍යාල සිසුන්ව දේශපාලන අතකොලුන් කරගෙන තම පටු අදහස් ඉෂ්ඨ කරගත් දේශපාලුවන්ම අද ඔවුන්ව පගා දමයි. පිටකොන්දක් නැති විශ්ව විද්‍යාල සිසුන් ලෙස හුවා දැක්වීමට උත්සහකරන ඇතම් පිරිස්හට කනගාටුවෙන් වුවද කීමට සිදුවනුයේ මෙය ඔවුන්ට හොද පාඩමක් බවය. එහි අනෙක් පැත්ත වන්නේ ඔය කියන දේශපාලුවන් කීයෙන් කීදෙනෙක් ලංකාවේදී උසස් පෙළ සමත්ව ලංකාවේ විශ්ව විද්‍යාලයකට යාමට වරම් ලැබූ අයද යන්නයි. sb නම් දේශපාලුවා ප්‍රසිද්ධ වේදිකාවක බස හැසිරවීමට තරම්වත් නොදත් කටුස්සෙකි. තුට්ටු දෙකේ අරමුණු වෙනුවෙන් තම දිවියේ ප්‍රතිපත්ති පාවා දෙන මෙවන් පුද්ගලයින් හමුවේ ලංකාවේ උසස් අධ්‍යාපනය විනාශවීමට ඉඩ හැර අප මුකවාඩම් බැද සිටියම හරිද?

     දියුණුවන ලොවහමුවේ අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණ අව්ශ්‍යය. එහෙත් ඒ සදහාද පැහැදිලි ප්‍රතිපත්තියක් තිබිය යුතුය. එය දේශපාලන පක්‍ෂයක් වෙනස් වන විට වෙනස් වන්නටත් අදාල විශය බාර අමාත්‍යවරයා වෙනස් වන විට වෙනස් වන ආකාරයේ දෙයක් නොවිය යුතුය. ඒ සදහා තීරණ ගැනීමේදී පාර්ලිමේන්තු මැති ඇමතිවරුන්ගෙන් පමණක් සැදුම් ලද කමිටුවක් ඩොං ගහන්නද? එය හරියට චන්දයක් ලංවූකල්හි දේශපාළුවන් සාමාන්‍ය ජනතාව මුන ගැසීමට පැමින ඔවුන් සමග කාලීන ප්‍රශ්න සාකච්චා කරනවා ලෙස හුවා දක්වනවා වැනි දෙයකි. කිමදයත් එම සාමාන්‍ය ජනයා ලෙස පෙනීසිටින්නේද එම දේශපාළුවන් සල්ලිවලට නම්වා ගත් තමන්ගෙම කටු කන බල්ලන්ය. කොටින්ම කියතොත් ලංකාවේ උසස් අධ්‍යාපනය සම්බන්ධව තීරණ ගැනීමේදී එම කමිටුවට දේශපාළුවට කඩේනොයන මහාචාර්‍යවරුන්, ප්‍රසිද්ධ ව්‍යාපාරකයින්, ව්‍යවසායකයින් සහ ස්වාධීන විශ්ව විද්‍යාල සිසුන් කිහිප දෙනෙක් අනිවාර්‍යයෙන් සිටිය යුතුය. මා තොරාගත් සංයුතිය සාධාරණී කරණය කරනවානම්, ඉගෙනීමට සුදුසු වටපිටාවක් හා තමන් ලබන දැනුම ගැන අවබොධයක් ඇති පිරිසක්, උගන්වන විශයයන් සහ එහි ගැඹුර ගෙන අවබෝධයක් සතු පිරිසක්, රටේ පවතින රැකියා සහ ඒ සදහා බදවා ගැනීමට බලාපොරොත්තුවන පිරිස පිළිබද අවබෝධයක් ඇති පිරිසක් සහ නව රැකියා අවස්ථාවන් සහ නිර්මාණශීලී අදහස් ඇති පිරිසක් යන කොට්ඨාශ නියෝජනය වන පරිදිය.

     ලිවීමටනම් බොහෝ දෑ ඇත. මෙය ලිවීමට පටන් ගැන්මේදී තිබූ ආවේගය තරමක් දුරට මැඩපවත්වා ගත හැකිවූනිසා ඉතුරුටික sb වැනි තවත් බල්ලෙක් හෝ ඔහුම වෙනදාක උඩුබිරූ මොහොතක ලියන්නෙමි.



Sunday, March 21, 2010

රැකියා පුහුණුව සහ විශ්ව විද්‍යාල අවසන් කඩඉම...

දෙවසරකුත් අඩකුත් ගතවීය
සරසවි බිමේ කල් ගෙව්වත් වැඩිය
යාමට හිතක් තිබුනත් මේකෙන් එලිය
ගත්තෙ නැත්තෙ ඇයිදෝ මා කොම්පැණිය

G.P.A. එක ඇත තරමක් ගොඩවෙන්න
project නුත් කරලා ඇත හත අට නැතිවෙන්න
මැව්වේ සිහින system admin කෙනෙකුන් වෙන්න
උගනෙමි CCNA ත් එයටම හරියන්න

කඩ්ඩ ටිකක් මදි බව නම් වැටහුනෙමි
පළමු දෙවැනි interview වල බය හිතුණි
තිබුණු බලාපොරොත්තුත් සියල්ල කුඩු උනෙමි
luck එක ගිහින් ඇයිදෝ මා හැරගොසිණි

කනපිට පෙරලි ඇත මාගේ මුළු දිවිය
ලහිපිට තුලින් ඉල්ලුම් කර බැලුමට සිතය
එකපිට එක කරදර මට වෙඩිවැනිය
රැකියා නොමැතිවිට ලියවෙන කවි මේ වැනිය