Monday, November 8, 2010

♠ එන්න යන්න මාත් එක්ක උතුරුකරයට...

     ඇත්තටම මේක කොහෙන් පටන්ගන්නද කියල හිතාගන්න බෑ. ලියන්න දේවල් නැතුවා නෙමේ, තියෙන දේවල් ලියන්න ගියොත් කීදෙනෙක් අමාරුවේ වැටෙයිද දන්නෑ. අනික තමා අදහසක් එළියට දාද්දි නොයෙක් සීමාවන් තියෙන කොට අපිට ඒක ඕන විදියට කියාගන්න බැරිවෙනවා. ඒවගේම නිර්මාණාත්මක බවට නම් ලොකු අවුලක්. කොහොම කොහොම හරි කාවවත් අමාරුවේ නොවැටෙන විදියට සහ කවුරුත් තරහ නොවෙන විදියට මේ ලිපිය ලියන්නම ඕන කියල මං හිතා ගත්තා. මොකද මම මෙහෙම ලිපියක් ලියනවා කියල හිතුවේ මේ චාරිකාව යන්නත් කලින්.

     ආ... මට කියන්න අමතක උනානේ. අදනම් "අලි" ගැන නෙමේ කතාව. මේ මගේ ප්‍රියතම විනෝදාංශය සම්බන්ධව ලියවෙන ලිපිවලින් එකක්. මං ගැන දන්න අයනම් දැනටමත් අනුමාන කරල ඇති මූටනම් කොහේහරි චාරිකාවක් යන්න සෙට් වෙලා තමා කියලා. හරියටම හරි. මම ගියා කොළඹ සිට අනුරාධපුර, වව්නියාව, ඔමන්තේ, කනගරායන්කුලම්, පුලියන්කුලම්, මාන්කුලම්, කිලිනොච්චි, පරන්තන්, අලිමංකඩ, අයියකච්චි, පලෛයි, මුහමාලේ, මිරිසුවිල්, චාවකච්චේරි, නාවන්කුලි, යාපනය, අරියාලෙයි තුඩුව, නාග දීපය. ඔය අද ලිපියට සම්බන්ධ ටික විතරයි. තව ගියා පුදුමාතලන් පැත්තෙත්. ඒ ටික ඊළඟ ලිපියේ :) මේකෙ සම්පූර්ණ ගෞරවය හිමිවෙන්න ඕන මගේ මස්සිනා මහත්තයගේ අයියට. එයාගෙ පවුලේ උදවිය වෙනුවෙන් ලෑස්තිකරල තිබ්බ ගමනක්. මස්සිනා මහත්තයගෙ පිහිටෙන් මාත් රිංගගත්තා. අම්මා නම් කලින් යාපනේ ගිහින් තිබුනා. අක්කටයි මස්සිනා මහත්තයටයි යන්න වෙනනෑ කිය කිය තමයි හිටියේ. ඒත් මගේ වදේටම පොඩි පහේ වර්ජනයක් දාපු නිසා පැය ගානක් තියෙද්දි හැමෝම ලේස්ති උනා.

     පුදපු ගමන් කාපි යකා කියල ගමන පටන් ගද්දිම පොඩි අවුලක්. මම කොළඹ ඉඳන්නෙ ගියේ. නගරාන්තර දුම්රිය තියෙන්නෙ හවස 4.20. මට ඉස්සරහ තව පස් දෙනෙක් විතර පෝළිමේ ඉඳිද්දි ප්‍රවේශපත්‍ර නිකුත් කරන එක නැවැත්තුවා. ඊට පස්සෙ සිද්ද උන දේවල් ගැන මං කියන්නෑ, මොකද මං අර මුලින් කියපු හේතුව නිසා. කොහොම හරි අන්තිමට රුපියල් 10කින් නගරාන්තර සීඝ්‍රගාමී දුම්රියේ දෙවන පංතියේ මැදිරියක සැප පහසු ලෙස වාඩිවෙලා ගමනාන්තයට ගියා. එහෙම ගියේ නැත්තං මට මේ ගමන යන්න වෙන්නෑ. මොකද කට්ටිය උදේ පාන්දර යන්න ලේස්තිවෙලා තියෙන්නේ.

     ඔන්න ඉතින් පැය දෙකක් විතර නිදාගෙන කොහොම හරි ගමන ආරම්භ කරා. වව්නියාවට යනකම් පාරනම් එල. කාපට්නුත් කරල ඒ මදිවට කිලෝ මීටර ගානක් ඇතට යනකම් පේන විදියන පාර කෙලින් තියෙන්නේ.

     හ්ම්ම්.... මම බැලුවේ සම්පූර්ණ විස්තර කියන්නැතුව මම දැකපු සහ බැලිය යුතුයි කියල මම හිතන තැන් ගැන විතරක් ලියන්න කියලා. මුල්ම තැන තමයි හසලක ගාමිණී විරුවා ත්‍රස්ත යුධ ටැංකිය විනාශ කර ගත්ත තැන. තියෙන්නෙ නම් අලිමංකඩ.

     ඊළඟට හිත ගත්තු තැන තමා නාග දීපය. යාපනය කොටුව හරියේ ඉඳලා මුහුද මැදට පාරක් තියෙනවා. ඒකෙ ගිහින් පස්සෙ ආයි බෝට්ටුවක නැගල දූපතට යන්න ඕන. බෝට්ටුවේ එක මඟියෙකුගෙන් රුපියල් 20ක් ගන්නවා. තව ටික දවසකින් බෝට්ටු වලටත් ටිකට් පොතක් දෙන්න වෙයි. මොකද රුපියල් 20 දෙන්නැතුව යන අයත් ඉන්නවනේ.

     ඊට පස්සෙ පුළුවන්නම් නල්ලූර් කෝවිලටත් යන්න. ආගම මොකක් උනත් බලන්න දේවල් නම් එමටයි. මම නම් සෙට් උනේ හරියටම පූජාවක් තියෙන වෙලාවක. ඒනිසා මරේ මරු. පිරිමි අය ඇතුලට යනකොට උඩුකය නිර්වස්ත්‍රව තමා යන්න ඕන. ඒකෙ ඇතුලෙ මාර ලස්සනයි. කැටයම්ද, බිතු සිතුවම්ද, ආලෝක බුබුලද, යාතිකාද හැම දෙයක්ම තියෙනවා. තිබ්බ ලොකුම අඩුපාඩුව තමයි ඒවා තේරුම් කරල දෙන්න කෙනෙක් හිටියෙ නැති එක.

     ඔන්න ඉතින් එදා රෑ කාලා බීලා බොහොම අමාරුවෙන් තැනක් හොයාගෙන නිදා ගත්තා. කෑවා කිව්වම මතක් උනේ. අපි නම් රෑ කෑමට බත් හොයා ගත්තා. මොකද දවල්ටත් හරියට කාලා හිටියෙ නැති නිසා. "හොයාගත්තා" කියල කිව්වෙ ඇත්තටම හොයන්න උනා. මොකද ඒ පැත්තෙ අය රෑට කන්නෙ තෝසේ, රොටි වගේ දේවල්.

     අදට ඇතිනේද? ඔව් මම දන්නවා, ගමනේ බාගයයිනෙ මං ඔයගොල්ලොත් එක්ක ගියේ. ඉතුරුටික යං ඊළඟ ලිපියෙන්. හැමදාම වගේ කියන්න තියෙන්නෙ, වැඩිපුර පින්තූර බලන්න ඕන අය මගේ "මුහුණු පොතට" ගොඩ වෙන්න.

4 comments:

Hasitha Gunasinghe said...

කතාව කෙටි වුණත් හිත් ඇද ගන්න පුලුවන් විදිහට ලියලා තියෙනවා. මටත් යාපනේ යන්න වුනේ නැහැ තාම. මේ විස්තරේ වැදගත් වෙයි කියලා හිතනවා.............

AnujAroshA said...

බොහොම ස්තුතියි හසිත :)
කතාවේ ඉතුරු කොටසේ තියෙන්නෙ දැනට අවසර අරන් යන්න ඕන තැන්ගැන පොඩි විස්තරයකුයි පින්තූර ටිකකුයි. ළඟදිම දාන්නම් :)

Unknown said...

Thanks Anuja,,I wish i could go too after reading this...Please write the rest of the story. Waiting to read.Special thanks to Massina.

AnujAroshA said...

බොහොම ස්තුතියි ඩිලී අක්කි :)
මස්සිනා මහත්තයා නම් මේවා කියවන කෙනෙක් නෙමේ ;)
Anyway I'll tell him.